Epilog

Nie spodziewałam się, że moje życie nagle zacznie się układać. Byłam szczęśliwa jak nigdy dotąd i wszystko zmierzało ku lepszemu. Ted i Molly spakowali moje rzeczy i przesłali je do Bilbao, gdzie wprowadziłam się do mieszkania Fernanda. Nie chciał nawet słyszeć o tym, że miałabym mieszkać z małą w moim domu na obrzeżach.

Początkowo zajmowałam gościnny pokój na parterze, ale po pewnym czasie Fernando przeniósł moje wszystkie rzeczy do jego sypialni. Zaczęliśmy spotykać się na nowo i czułam się z tym wspaniale. Chodziliśmy na randki, które zawsze kończyły się telefonem taty, że Nana płacze i jest bezradny. Ale nie przeszkadzało nam to. Byliśmy w końcu jej rodzicami.

Po roku przeprowadziliśmy się do wielkiego domu z jeszcze większym ogrodem. Wtedy dowiedzieliśmy się, że Fernando ma przejść do FC Barcelony. Skakałam z radości, że przeprowadzamy się do mojego ukochanego miasta, gdzie miałam wszystkich przyjaciół i mamę. Tacie z tego powodu było niezmiernie przykro, ale miał swoją Patricię, z którą chciał być. Tak przynajmniej mówił. Nie lubiłam jej, ale nie okazywałam tego po sobie, bo widziałam że tata jest nią szczęśliwy.

Podczas wakacji w Argentynie, Fernando poprosił mnie o rękę. Dowiedziałam się wtedy, że kupił pierścionek jeszcze kiedy nie było na świecie Nany. Przez cztery lata miał go i wiedział, że prędzej czy później się zejdziemy. To, że był przy mnie sprawiało, że byłam najszczęśliwszą kobietą na świecie. Moje uczucia były na tyle wyraźnie, że mówiąc „kocham” byłam tego w stu procentach pewna.

Sergio kilka razy próbował coś namieszać i ponownie zawrócić mi w głowie, ale tym razem sama zdzieliłam go po jego pustym łbie. Nie pozwoliłam na to, żeby zniszczył to co wreszcie udało mi się zbudować: rodzinę.

 

FIN

*________* omomomomomom 

________________________________

 

Wyszło trochę telenowelowsko, ale co tam! Od początku wiedziałam, że to opowiadanie zakończy się szczęśliwie, a fakt że udało mi się je doprowadzić do końca napełnia mnie niesamowitą radością.

Dziękuję wszystkim, którzy czytali moje "wypociny", bo naprawdę napracowałam się, żeby napisać te 22 rozdziały. Może nie zawsze było widać, ale wkładałam w to całe swoje serce. Powiem szczerze, że włożyłam tu skrawek mojego serca i ciężko mi kończyć.

Ci którzy dotrwali do końca tej historii mogą być z siebie dumni, że dali radę to czytać i nie pozasypiali :D

Pozdrawiam wszystkich serdecznie :*