Chapter 20

Fernando jechał samochodem z ogromną prędkością. Chciał jak najszybciej być w Barcelonie i porozmawiać z Cataliną. Oczekiwał choć kilku słów wyjaśnień, bo nie pojmował tego, że nie powiedziała mu o tak istotnym fakcie jak posiadanie córki. Przez całą drogę siarczyście przeklinał i trzymał mocno kierownicę, przyciskając klakson na innych, którzy jechali według niego zbyt wolno.

*

Dostałam sms od Gerarda, który ostrzegł mnie o tym co się stało na treningu i że mam przygotować się na rozmowę z Llorente. Siedziałam na kanapie czekając, aż przyjedzie. Nie wiedziałam czego mam się spodziewać, ale po słowach Pique wiedziałam, że rozmowa nie będzie należeć do przyjemnych.

- Gdzie ona jest? – wszedł do domu mojej mamy i rozejrzał się dookoła.

- Nie ma jej tu. Jest w Nowym Jorku. – odpowiedziałam spokojnie. Zaprosiłam go do salonu i podążyłam za nim. Nie zmienił się przez ten czas. Był jeszcze bardziej atrakcyjny niż wtedy, kiedy go widziałam po raz ostatni.

- Jak mogłaś mi nie powiedzieć o tym, że mamy dziecko? Cat, wytłumacz mi to, bo nie rozumiem. – zaczął łapiąc się za głowę.

- Wiem, że jest to ciężkie do zrozumienia, ale w tamtym momencie uznałam to za najlepsze rozwiązanie. Dowiedziałam się o ciąży, dzień po naszym rozstaniu. Byłam załamana! Naprawdę nie wiedziałam co mam począć. Mój tata przekonał mnie do tego, że powinnam wyjechać do USA, żeby tam zacząć życie na nowo i poukładać to sobie jakoś... Miałam wrócić po kilku miesiącach, ewentualnie po urodzeniu, ale kiedy Nana pojawiła się na świecie, nie chciałam już wracać. Wiedziałam, że kiedy Ci o tym powiem, będziesz mieć pretensje i nie dziwię się temu, bo sama bym miała… Musisz mnie zrozumieć, ta decyzja była najcięższa w moim całym życiu.

- Mogłaś mi powiedzieć od razu, a nie kłamać przez trzy lata, że nic się nie wydarzyło. Kiedy Sergio mi powiedział o tym, myślałem że się przesłyszałem.

- Sergio Ci powiedział?! Nie wierzę… - usiadłam z powrotem na kanapie.

- Dziś na treningu. Nie wiem, to było jak grom z jasnego nieba, jakby ktoś oblał mnie lodowatą wodą.

- Fernando, jest mi naprawdę przykro, że zaszło to tak daleko. Powinnam była Ci powiedzieć od razu, uniknęlibyśmy teraz tej niezręcznej rozmowy.

- Będę mógł ją zobaczyć? – spojrzał na mnie. Miał te same oczy co Nana i na samą myśl o tym na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

- Oczywiście. Nana jest bardzo mądrą dziewczynką, ma dwa latka, a czasami mam wrażenie, że jest o wiele starsza. Uwielbia zakupy i robienie zdjęć.

- Masz jej jakieś zdjęcia? Widziałem kiedyś zdjęcie w szafce Gerarda, ale nigdy nie przypuszczałem, że to moja córka. – zniknęłam na chwilę w sypialni mamy i wróciłam z dwoma obszernymi albumami.

- Tutaj uczy się nowych słów po hiszpańsku, a tu gdy po raz pierwszy wyszłyśmy na spacer.

- Musiało być Ci ciężko? – spojrzał na mnie, na co ja pokiwałam przecząco głową. – Wiem, Ty zawsze dajesz sobie świetnie radę.

- Nie o to chodzi. Moi przyjaciele mi pomagali, teraz np. Nana jest z Molly, moją przyjaciółką. Wszyscy mnie wspierali, więc nie miałam problemu z tym, żeby gdzieś wyjść.

- Chciałbym ją zobaczyć na żywo.

- Przyjedź do nas do Stanów. A właśnie… mam gdzieś płytę z nagraniem jak Nana stawia pierwsze kroki! Zaraz ją poszukam. – i nagle pochłonęliśmy się w rozmowie na temat naszej córki. Naszej! Nie miał do mnie pretensji i wypytywał o wszystkie szczegóły z życia malutkiej. Był wszystkiego ciekaw, a ja na wszystkie pytania odpowiadałam wyczerpująco i dodawałam różne anegdoty.

Kiedy obejrzeliśmy już wszystkie możliwe zdjęcia i pokazałam wszystkie filmiki z udziałem Nany, Fernando wyszedł zostawiając mnie z mamą. Była ze mnie dumna, że potrafiłam się z nim dogadać. Ba! Sama byłam z siebie dumna! I to jak jasna cholera.

 

Po powrocie do Stanów czekałam na przyjazd Fernando. Nie wiem, ale chyba liczyłam po cichu na to, że się zejdziemy. Wiem, że to nie jest osiągalne, przynajmniej nie teraz, ale mimo to robiłam sobie nadzieje. Molly i Ted, namawiali mnie do tego, żebym skończyła o tym myśleć i zaczęła rozglądać się na kimś innym. Mimo, że minęły trzy lata nie potrafiłam przestać o nim myśleć. Moje uczucia podczas naszego związku nie były na takim etapie, jak teraz. Chyba dojrzałam od tamtego czasu i to nawet bardzo.

Fernando kiedy po raz pierwszy raz zobaczył Nanę był tak onieśmielony i zaskoczony, że nie umiał wypowiedzieć z siebie ani jednego słowa. Mała miała zdolność rozkochiwania w sobie, więc od razu podbiegła do niego i mocno go przytuliła. Może podświadomie przeczuwała, że jest kimś więcej niż zwykłym znajomym mamy. Nie schodziła z jego kolan przez cały wieczór i grzecznie bawiła się misiami, które od niego dostała. Obserwowałam ich z końca pokoju i uśmiechałam się pod nosem, bo jeszcze nigdy nie widziałam Nany tak radosnej. Uśmiechała się od ucha do ucha i to zdecydowanie sprawiało mi radość. Fernando nie był gorszy. Widać, że pokochał córkę od pierwszego wejrzenia i nie chciał się z nią rozstawać. Byli do siebie tak podobni, że przez moment nie mogłam ogarnąć tego, aż jak bardzo.

- Nie chciałybyście przyjechać kiedyś do Bilbao? – zwrócił się do mnie kładąc małą na puszystym dywanie, gdzie zaczęła od razu układać klocki.

- Kiedyś na pewno przyjedziemy. Może na święta? – oparłam się o framugę drzwi i spojrzałam w jego błękitne tęczówki.

- Chciałbym, żebyście były bliżej. Nie chcę stracić już ani jednego dnia z życia Nany. Catalino, bardzo mi na tym zależy. – stanął blisko, tak że nie mogłam skupić się na czymkolwiek.

- Fer, zobaczymy jeszcze. Przyjechałeś i dziś poznałeś małą. Nie mogę zmieniać jej życia tak po prostu. Ona ma tu swój dom, jest przyzwyczajona do Nowego Jorku.

- Chcesz znów ją ode mnie odsunąć? Wiesz to nie jest fair. Wyjechałaś i nie powiedziałaś mi, że jesteś w ciąży. A teraz znów próbujesz ją ode mnie odciągnąć.

- To nie tak! Chcę, żebyście mieli kontakt i na pewno nie zabronię Ci się z nią spotykać. Muszę przemyśleć to czy chcę wrócić do Hiszpanii i tyle.

- Dobrze, nie kłóćmy się. – uśmiechnął się uroczo. – Jesteśmy rodzicami, wow. Nie mogę w to nadal uwierzyć.

- Ja uwierzyłam dopiero wtedy kiedy urodziła się Nana. Wcześniej takie coś nie przyszło mi nawet do głowy. – odpowiedziałam tym samym. Wróciliśmy do bawiącej się Nany, która na nasz widok uśmiechnęła się szeroko.

 

To czy chciałam wrócić do Hiszpanii czy nie, było kwestią sporną. Szczególnie jeśli chodzi o rodziców, Gerarda i oczywiście Fernanda. Oni chcieli i nalegali, żebym wróciła, ale z drugiej strony miałam Molly i Teda. Ci drudzy na wieść o tym, że myślę o przeprowadzce kategorycznie mi zabronili. Musiałam myśleć tylko o Nanie i o jej dobrze. Wiedziałam, że byłaby szczęśliwa będąc blisko ojca, ale czy ja też bym była? Zaczął się spotykać z dziewczyną o imieniu Maria i szczerze powiedziawszy nie chciałam oglądać ich razem. Zaczęłam robić sobie nadzieje, że możemy do siebie wrócić. A tak naprawdę nie zauważyłam tego, że on ma prawo spotykać się z kimś innym. Ja zresztą też, ale nigdy się za nikim nie rozglądałam. Owszem chodziłam na randki, ale zawsze okazywało się niewypałem. Wolałam więc unikać ich jak ognia.

*

Po kilku tygodniach rozłąki przez trasę koncertową, Gerard i Shakira wreszcie mogli się spotkać i pobyć ze sobą dłużej niż tylko kilka godzin. Zamknęli się w mieszkaniu piłkarza i ciszyli swoim towarzystwem. Nie było końca różnorakich obietnic, że będą się widywać częściej niż do tej pory, ale wiadomo, że takie obietnice nie miały prawa się spełnić. Shakira musiała koncertować i spotykać się z fanami, natomiast Gerard miał klub i reprezentację z którą podróżował.

- Muszę jakoś ściągnąć Cat i Nanę do Hiszpanii. Tylko nie wiem jak! – Shakira spojrzała na niego zaskoczona. – No co? Jestem ojcem chrzestnym i chciałbym widywać się z małą częściej niż raz na kilka miesięcy.

- Musisz porozmawiać z Cataliną, to od niej zależy. A rozmawiała z Fernando?

- Tak i powiem Ci, że wszystko jest na dobrej drodze. Llorente chodzi uśmiechnięty od ucha do ucha i wszystkim chwali się jaką to ma piękną córeczkę. Był ostatnio w Stanach i po raz pierwszy ją zobaczył. Cat dzwoniła do mnie i powiedziała, że to był piękny widok: widzieć Nanę z ojcem.

- Mała musi znać ojca i potrzebuje go do rozwoju. Cat powinna pomyśleć przede wszystkim o jej dobru, a nie o swojej wygodzie.

- A myślisz, że tego nie robi? Cały czas o niej myśli. Ja na jej miejscu miałbym mętlik w głowie.

- Zgadzam się, ale powinna wrócić do Hiszpanii. W końcu tu ma dom, przyjaciół. Nana byłaby blisko ojca i to wszystkim wyszłoby na dobre.

- Masz jakiś pomysł, żeby ją tu sprowadzić? – spojrzał na ukochaną rozbrajającym wzrokiem.

- Musimy coś wymyślić. Kochanie, znając Twoje szalone pomysły już niebawem Cat wróci do Hiszpanii. - zaśmiała się głośno.

- A gdyby postawić na coś normalnego? Po prostu dowiem się kiedy Fer ma mecz i zaproszę na niego dziewczyny. Gdy on zobaczy je na stadionie będzie je błagać, żeby zostały, a Cat nie będzie mieć wyjścia i się zgodzi?

- Można tak spróbować. Ale jeżeli to nie wypali to wymyślimy jakąś chorobę, albo coś z winnicą, np. że upada… – Kolumbijka ponownie zaśmiała się głośno i objęła ramionami piłkarza. Ten pocałował ją w nos i uśmiechnął się szeroko.

*

Po wyjeździe Fernanda, zdałam sobie sprawę, że zaczynam za nim bezwiednie tęsknić. Zaczęliśmy rozmawiać przez skype, żeby mieć częstszy kontakt, ale to nie zastąpiło kontaktu na żywo. Miałam wrażenie, że znów coś zaczęło się między nami dziać, ale nie mogłam tego określić słowami.

Gerard wysłał mi sms o meczu, który miał się odbyć w Bilbao, na który serdecznie mnie zaprasza. Nie byłam nigdy zwolenniczką piłki i nie chciałam zabierać Nanę na stadion, pełen głośnych i pijanych kibiców, którzy krzyczeliby wprost do jej ucha. Pique jednak nalegał na przyjazd, odwołując się tym, że byłoby miło gdybym pojawiła się w dniu urodzin Fernando z małą Naną. To miał być dla niego najlepszy prezent pod słońcem.

Co miałam zrobić? Kłócić się z nim o to i zrobić mu na przekór? Chciałam zrobić przyjemność Fernandowi, a jeżeli pojawienie się małej Nany miało tym być, stwierdziłam, że nie mam nic do stracenia.

Spakowałam mnóstwo rzeczy, bo nie wiedziałam czego mam się spodziewać po tej podróży, a wolałam mieć wszystko przy sobie. Z dwoma obszernymi walizkami pomógł mi Ted, który wykazywał nadzwyczajną chęć do pomocy, a małą Nanę wzięłam na ręce. Pojechaliśmy na lotnisko JFK taksówką, którą bez problemu złapaliśmy po wyjściu z wieżowca.

- Tylko pamiętaj o nas. Będziemy na was czekać. – Teddy przytulił mnie mocno i pocałował w policzek. – W Nowym Jorku masz dom.

- Będę o tym pamiętać, o was zresztą też, matołku. – uśmiechnęłam się szeroko, gdy Teddy bawił się z Naną.

- Hannah, masz kazać mamie wrócić do wujka Teda, dobrze? – malutka zaśmiała się głośno i pokiwała główką, choć mogę przysiąc, że nie miała pojęcia o czym do niej mówi. Pomachałyśmy Tedowi i zniknęłyśmy w długim korytarzu prowadzącym do odprawy.

 

Lot był długi, ale podświadomie cieszyłam się, że wreszcie spotkam się z przyjaciółmi i rodziną. Na lotnisku w Bilbao czekał na nas Gerard i Cesc, którzy na nasz widok podbiegli do nas z otwartymi szeroko ramionami.

- Daj mordeczkę! – Geri od razu wziął na ręce Nanę, a ja wtuliłam się w ramiona Cesca. Tak dawno go nie widziałam! Dopiero teraz poczułam jak za nimi tęskniłam.

- To będzie niespodzianka stulecia! Już widzę minę Fernanda! – zaśmiał się Gerard ciągnąc mnie za jedną rękę do wyjścia, a drugą trzymając Nanę. Biedny Cesc złapał obie wielkie walizki i podążał za nami wolnym krokiem. Wsiedliśmy do samochodu Gerarda i podjechaliśmy do mojego domu, gdzie zastaliśmy tatę. Przywitał nas szeroko rozłożonymi ramionami i przedstawił nam swoją nową partnerkę. Teraz dopiero stwierdziłam, że mama nie przesadzała mówiąc, że nowa kochanka taty jest młoda. Mogłam zauważyć, że była nawet ode mnie młodsza, ale to tylko mały szczegół. Przebrałam małą w coś wygodniejszego, żeby mogła bez problemu biegać po całym domu i robić hałas.

- Mam coś dla małej! – Geri klasnął w ręce i zniknął na chwile na zewnątrz, by wrócić z ozdobną torebką.

- Gerard, mówiłam Ci, żebyś nie kupował nic Nanie. Za bardzo ją rozpieszczasz! – zaglądnęłam do środka i zobaczyłam biało-czerwoną koszulkę, którą od razu wyjęłam. Była to koszulka Athletic Bilbao z uroczym napisem na plecach „Papi”. Spojrzałam zeszklonymi oczami na Gerarda, który widząc moją minę zaśmiał się głośno.

- Nie podoba Ci się?

- Jest cudowna! Nana będzie w niech pięknie wyglądać. Nana! Chodź tu do mnie! – mała przybiegła podtykając się o własne nogi i wpadła na Cesca, który podniósł ją na ręce i usiadł obok mnie. Z jego drobną pomocą założyłam jej koszulkę, w której wyglądała zabójczo.

- Teraz Fernando padnie. Mówię wam to! – tata objął swoją dziewczynę w pasie i przyglądał się swojej małej wnuczce, która uciekła z kolan Cesca i biegała w swojej nowej koszulce. Mieliśmy niecałe dwie godziny do meczu, więc nie musieliśmy się spieszyć. Wypiliśmy jeszcze kawę, którą przygotowała nam Maria i byliśmy oczywiście zajęci wszędobylską Hanną.

Na stadion zajechaliśmy z małym opóźnieniem. Po pokazaniu swoich biletów zajęliśmy swoje miejsca na trybunach, tuż nad ławką rezerwowych drużyny Athletic Bilbao. Siedziałam pomiędzy Gerardem i Cesciem, którzy na zmianę trzymali na kolanach Nanę. Mała była wszystkiego ciekawa, bo po raz pierwszy była na stadionie i obserwowała wszystko bardzo uważnie. Gerard szepnął mi na ucho, że wysłał sms Fernandowi o tym, że ma dla niego niespodziankę, a on odpisał, że może przyjść dopiero po meczu.

Oglądaliśmy mecz z wielkim zaangażowaniem i głośno reagowaliśmy na każdy gwizdek sędziego, aut, faul czy inne tego typu zagrania. Nana skakała po Gerardzie, ale widać, że nie przeszkadzało mu to w żadnym wypadku. Kilka osób pytało czy to jego dziecko, a on odpowiadał, że „nie, ale czuje się jak jej ojciec”. Cesc natomiast rozpowiadał, że to jego „siostrzenica”. Celebrowałam każdą minutę spędzoną z nimi, bo nie wiedziałam czy to się jeszcze powtórzy.

Kiedy Fernando zdobył pierwszego gola dla swojej drużyny wszyscy krzyczeliśmy z radości. Całe trybuny oszalały, tak jak piłkarze, którzy zaczęli się rzucać na Fernanda. Kiedy drugą bramkę zdobył Martinez, wiedzieliśmy, że wygramy i ostatnie minuty meczu świętowaliśmy już zwycięstwo.

Kiedy sędzia odgwizdał koniec meczu, Fernando wbiegł na trybuny i podbiegł do machającego w jego stronę Gerarda – nikt by go nie ominął, bo darł się jak głupi. Llorente przedostał się pomiędzy fotelami i zobaczywszy naszą dwójkę złapał się za głowę. Przecisnął się bliżej nas i przytulił mnie mocno.

- Nie spodziewałem się zobaczyć was tutaj! – pocałował mnie w skroń i złapał Nanę, którą podał mu Cesc. Pocałował ją i kiedy wyraziłam zgodę na to, żeby zabrał ją na murawę, zbiegł z nią po schodkach ku uciesze kibiców. Wbiegł na trawę i zaczął się chwalić córeczką swoim przyjaciołom. Ci mu gratulowali i zabawiali małą, która czuła się trochę obco w takim miejscu, ale czuła się bezpiecznie na rękach swojego taty. Kibice bili brawa i powoli opuszczali stadion.

Siedziałam z mokrymi od łez policzkami i obserwowałam ich poczynania. Byłam wzruszona i zarazem szczęśliwa. Fernando był wspaniałym ojcem, który chwali się swoją córeczką przed całym światem i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że nie mogę mu tego odebrać. Nie mogę mu JEJ odebrać.

Kiedy trybuny opustoszały i zostaliśmy na nich w trójkę, zeszliśmy na dół do Fernanda. Jako, że byłam z dwójką piłkarzy mogłam liczyć na to, że wpuszczą mnie do szatni, gdzie zniknęła cała drużyna. Fernando trzymał Nanę na rękach i opowiadał swoim kumplom jaka jest wspaniała. Stanęłam obok niego i poczułam jak obejmuje mnie wolną ręką w pasie. Po raz pierwszy w życiu poczułam, że naprawdę mam rodzinę. Nietypową, ale moją własną. Którą chciałam chronić, kochać i mieć przy sobie. Wyjazd do Stanów nagle przestał mnie interesować.

Postanowiłam zostać w Hiszpanii. Na dobre.