Chapter 17

Zamknęłam za nim drzwi i byłam przygotowana na najgorsze. Tylko nie wiedziałam czego się spodziewać. Wielkiej awantury? Tylko to było pewnikiem jeśli chodzi o Sergio.

Weszłam za nim do salonu i spojrzałam na zdezorientowanego Fernando. Podniósł się z kanapy i stanął tuż obok mnie z miną wyrażającą wściekłość.

- Po pierwsze nie mów tak o niej. – powiedział blondyn i złapał mnie w pasie. – Jesteś pijany, powinieneś iść do domu.

- Ja Ci zaraz powiem… - Busi zaczął się śmiać wskazując na mnie palcem. - …coś o niej. Nie jest taka święta jak myślisz.

- Lepiej jak już pójdziesz. – Llorente złapał go za ramiona z zamiarem wyprowadzenia go z mieszkania Gerarda, ale ten tylko zaśmiał się głośno i wyrwał się nie pozwalając mu na stawianie warunków. Rozłożył się na kanapie i krzyknął na Gerarda, żeby przyniósł mu piwo. Serce waliło mi jak oszalałe i bałam się, że nie przeżyję tej konfrontacji. Fernando trzymał mnie cały czas za rękę i powtarzał, że Busquets jest pijany i bredzi, ale mimo to nie mogłam przestać panikować.

- Mała Catalina jest we mnie zakochana… niestety ze wzajemnością. Jaki pech! – brunet klasnął w dłonie, a dźwięk jaki wytworzył rozniósł się po cichym salonie. – Kilka razy wylądowaliśmy w łóżku… co prawda do niczego nie doszło, ale było naprawdę blisko. A mówiąc blisko, mam na myśli bardzo… bardzo blisko. – poruszał znacząco brwiami. – Chciała bawić się ze mną w uprawianie seksu bez zobowiązań, ale nie wiedziała tego, że ją kocham… i tego nie chciałem. To znaczy chciałem ją wreszcie przelecieć, nadal chcę, ale skoro wiem, że mnie kocha… to chyba nie ma sensu. – zaczął mamrotać coś pod nosem. – Całowaliśmy się nawet dziś i wiem, że Ci się to podobało. Nie odepchnęłaś mnie od razu… nigdy mnie nie odpychałaś jak do Ciebie podchodziłem, czyli mnie kochasz. – czułam jak Fernando uwalnia moją dłoń od uścisku, który przez cały czas mi towarzyszył i podszedł do okna.

- Fer… on jest pijany i bredzi. – podeszłam do niego, ale odsunął się ode mnie co wprawiło Busiego w napad głośnego śmiechu.

- Gdyby Cię nie było za ścianą to rzuciłbym Cat na stół i pieprzyłbym się z nią, aż zemdleje. – blondyn odepchnął mnie i rzucił się z pięściami na Sergio. – W zasadzie nie przeszkadza mi to, że jesteś! – zaśmiał się. Nie mogłam ich rozdzielić, bo byli sto razy ode mnie silniejsi, więc wpadłam do kuchni gdzie jakby nigdy nic siedział Gerard.

- Zrób coś! On go zabije!

- Cat, to jest sprawa między nimi. Nie mogę im przeszkodzić, nie chciałbym tego gdybym był na miejscu Fernando. – krzyknęłam, że nie jest już moim przyjacielem i wróciłam do bijących się w salonie chłopaków. Krew, która kapała z twarzy Busiego wprost na podłogę spowodowała, że zrobiło mi się niedobrze. To chyba niedorzeczne, bo przecież byłam przez długi czas pielęgniarką! Ale stres robił po prostu swoje. Kucnęłam przy ścianie i wzięłam głęboki wdech.

- Fernando, przestań! – rzuciłam się na niego próbując go odciągnąć do tyłu, ale w zamian za co odepchnął mnie z taką siłą, że wylądowałam na ścianie. Spojrzał na mnie przerażony i szybko rzucił Busiego na podłogę. Kiedy sprawdził czy ze mną wszystko w porządku, wybiegł z mieszkania trzaskając za sobą drzwiami.

Podbiegłam do leżącego na panelach w kałuży krwi Busquetsa. Szybko znalazłam apteczkę i zajęłam się jego licznymi krwawiącymi ranami na twarzy. Busi był ledwie przytomny, ale złapał mnie za rękę i szepnął ledwie słyszalnie „dziękuję”.

Wiem, że Fernandem kierowały emocje, ale o mały włos by go nie zabił. Widząc go w takim amoku byłam przerażona. Odepchnął mnie, ale na szczęście nie uderzyłam w żaden kant. Odbiłam się od ściany jak piłka i wylądowałam na swoich własnych kolanach. To otworzyło oczy Fernandowi, który wybiegł jakby nigdy nic. Nie dał mi nawet szansy, żeby się bronić i opowiedzieć jak to było naprawdę. Busi miał dużo racji w tym co mówił, ale tak to zobrazował jakbyśmy się nawzajem chcieli zgwałcić!

- Jesteś świnią. Podłą świnią! – przyłożyłam sterylną gazę do jego brwi. – Nie wierzę, że jesteś tak chory, żeby zniszczyć mój związek z Fernando.

- Kocham Cię. – wybełkotał. Przyłożyłam gazę nieco mocniej, co doprowadziło go do krzyku. Należało mu się i to jak! Powinien cierpieć za to co mi zrobił, ale oczywiście wszystkie smutki spadały na mnie. Fernando zniknął, nie chciał słyszeć ani jednego mojego słowa wyjaśnienia. To mnie chyba najbardziej zabolało. Gdyby został mogłabym mu chociaż powiedzieć, że Sergio jest debilem i to nic nie zmienia w stosunku do nas. Najwidoczniej to wszystko zmieniło.

Geri wsadził zalanego w trupa bruneta do taksówki i wrócił do mnie do mieszkania. Pozbierałam swoje rzeczy, które zdążyłam rozrzucić po całym mieszkaniu mimo, że zatrzymaliśmy się z Fernando u niego tylko na weekend. Złapałam walizkę i próbowałam wyjść, ale w drzwiach stał Pique.

- Przepraszam, Cat. Wiem, że tego nie rozumiesz, ale kiedy mężczyźni biją się o dziewczynę to nikt ich nie powstrzyma. Prędzej czy później obiliby sobie mordy tak czy siak. Ja tylko chciałem dobrze… - podszedł do mnie wyciągając ramiona.

- Zawiodłam się na Tobie. I to bardzo. – wyminęłam go i zarzuciłam kurtkę, która wisiała na wieszaku przy drzwiach. – Idę do rodziców.

- Proszę, zostań. Jestem dupkiem, ale zostań. Jesteśmy przyjaciółmi i musimy na sobie polegać.

- Geri, chciałam tylko żebyś ich rozdzielił. Widziałeś stan Sergio, nie mógł się bronić, a Fernando bił go z taką siłą, że mógł go zabić. Teraz nie będzie chciał ze mną nawet porozmawiać, a dlaczego? Bo ten idiota Sergio naopowiadał mu bajek na nasz temat. To, że mnie pocałował niczego nie zmienia. – nawet nie poczułam kiedy po moim policzku spłynęła pierwsza łza. Gerard podszedł do mnie i mocno mnie przytulił.

- Nie martw się maleńka. Wszystko będzie w porządku. Fernando Cię kocha i tak łatwo nie odpuści waszego związku przez pijanego Busquetsa.

- Nie widziałeś jego miny. Nienawidzi mnie. – oparłam się o jego klatkę piersiową i dalej płakałam. Nie mogłam przestać, bo strasznie mnie to bolało.

- Porozmawiacie, wyjaśnicie to i znów będziecie razem. Jesteście dla siebie idealni i tak już zostanie.

- A to wszystko przez Ciebie! – spojrzał na mnie wystraszonym wzrokiem. – Gdybyś nie zaczął mi mącić w głowie, że można kochać dwóch facetów, to nawet nie przyszłoby mi to do głowy. Zaczęłam się zastanawiać czy to prawda i zaczęłam mieć wątpliwości co do uczuć do Fernando.

- Nigdy nie przestaniecie się kochać, bo jesteście dla siebie stworzeni. Wiem to on dawna. A Sergio? Znajdzie kolejną panienkę i przestanie się nad sobą użalać. Wiesz przecież, że on lubi tylko namieszać i skierować swoje „uczucia” na kogoś nowego.

- Obyś miał rację.

Spędziłam kolejną bezsenną noc, czekając na powrót Fernando. Nie odbierał telefonu, nie odpisywał na sms, nie wiedziałam gdzie jest i to mnie dobijało. Byliśmy w Barcelonie, a on tu miał mnóstwo przyjaciół, więc pewnie zatrzymał się u któregoś z nich. Chciałam z nim porozmawiać, wyjaśnić całą tę chorą sytuację, ale nie miałam nawet na to cienia szansy.

Zmrużyłam oczy dopiero o szóstej rano. Gerard po dziewiątej pobiegł na trening, więc w jego mieszkaniu zostałam zupełnie sama. Po obudzeniu czułam się fatalnie, bolał mnie żołądek i piekły oczy od nadmiaru wylanych łez. Byłam w fatalnej kondycji psychicznej, a nie ułatwiał mi tego w żadnym stopniu padający na zewnątrz deszcz. Ubrałam się w coś wygodnego i spojrzałam do lodówki. Na samą myśl o jedzeniu zrobiło mi się niedobrze i szybko zamknęłam drzwiczki. Zrobiłam sobie zimny kompres, który położyłam na czole i rozłożyłam się wygodnie na kanapie. Czułam się rozbita na małe kawałeczki, a był to dopiero początek.

Po południu wrócił przemoczony do suchej nitki Gerard. Szybko wskoczył pod gorący prysznic i przebrał się w coś suchego. Usiadł mi w nogach i chwycił za telefon.

- Ode mnie też nie odbiera. – rzucił urządzeniem o szklany stolik, który z minimalnie większą siłą rozbiłby się w drobny mak.

- Martwię się. Był w takim stanie, że mógł zrobić coś głupiego.

- Nie mów  tak! Na pewno nic się nie stało. Fernando jest odpowiedzialny i wie co robi.

- Tak jak wczoraj? O mało nie zabijając Sergio? Widziałeś go z kolegami po waszym treningu? Wiem, że chciał do was wpaść i zobaczyć jak trenujecie.

- Nie było go. Zresztą nie dziwię się, bo ostro oberwał. Widziałem za to Twoją mamę, pytała czy faktycznie przyjechałaś do Barcelony.

- I co jej odpowiedziałeś?

- Miałem skłamać? Przyjdzie wieczorem. – zasłoniłam oczy dłońmi i głośno jęknęłam. – Przepraszam, Cat.

- W porządku. Dawno jej nie widziałam, ale jak zobaczy mnie w takim stanie to wyśle mnie na badania. Możemy się nawet założyć. Muszę się przebrać. – podniosłam się z kanapy i poczułam jak kręci mi się w głowie. – O mój Boże.

- Usiądź. Wstałaś za szybko i zakręciło Ci się w głowie. Dużo przeszłaś tej nocy, na pewno masz migrenę.

- I to jaką… - brunet znalazł w kuchni jakieś proszki na ból i kiedy się przebrałam mogłam je łyknąć. Chciałam doprowadzić się do porządku nim przyjdzie mama. Ona i jej gadka typu: „masz anoreksję”. Tak, zawsze to działało na mnie kojąco.

Mama miała oczywiście wiele do powiedzenia na temat mojego stanu psychicznego. Wszystko było winą mojego spadku, winnicy i tego, że jestem za bardzo zestresowana pracą. Było to poniekąd prawdą, ale przecież nie mogłam rozmawiać z nią na temat wczorajszej bójki. Nie zrozumiałaby tego, bo szczerze powiedziawszy ja sama miałam poważne problemy z tym, żeby wyciągnąć z tego jakieś wnioski.

- Zadzwonię do doktora Carlosa. Zrobi Ci wszystkie badania i wtedy będziemy obie zdrowsze. – westchnęłam głośno kiedy otulała mnie kocem. – Zrobisz mi przyjemność i pójdziesz tam, prawda?

- Pójdę.

- Musisz się zdrowo odżywiać. Ciągle tylko praca, stres, brak snu, wykończysz się! Pamiętasz jak wylądowałaś pod kroplówką? Chcesz to powtórzyć?

- Nie, mamo.

- Przyniosłam Ci zupę. Gerard podgrzejesz ją? – brunet kiwnął głową i odebrał od niej słoik z jakąś niezidentyfikowaną substancją w kolorze… lepiej nie mówić. Wrócił po chwili z talerzem i łyżką, którą próbował mnie karmić, ale szybko mu wybiłam ten pomysł z głowy.

Końska dawka ciepłego posiłku postawiła mnie od razu na nogi. Miałam ochotę wyjść na miasto, ale pierwsze co zrobiłam to wybrałam numer Fernando. Oczywiście nie odebrał, więc postanowiłam się nie narzucać. Poniekąd to była moja wina, ale kurcze… to wszystko sprawka Sergio! Gdyby nie on i jego wyznania… zresztą do niczego nie doszło, tylko jeden pocałunek, który na mnie wymusił.

„Musimy porozmawiać.

Spotkajmy się wieczorem w mieszkaniu Gerarda.

Fernando”

Ta wiadomość całkowicie mnie poraziła. Byłam przerażona jak nigdy dotąd. Wiedziałam, że ta rozmowa będzie trudna i nie zapowiada się, żebyśmy mieli się tak szybko pogodzić. Czułam wewnętrznie, że Fernando jest wściekły. Nie powiedział mi tego wprost, tylko wysłał głupiego sms, ale wiedziałam doskonale co się szykuje.

Wysłałam mamę z powrotem do domu, a Gerarda do kumpli. Chciałam być sam na sam z Llorente, chociaż obecność choć jednej obcej osoby byłaby wskazana. Może nie umarłabym w męczarni? Co ja gadam… Fernando to wspaniały facet i nie chciałabym go stracić!

Czekałam na niego w salonie i z każdą kolejną minutą miałam coraz większe obawy związane z tym spotkaniem. Nie wiedziałam czego się mam spodziewać.

- Wejdź. – otworzyłam drzwi i spokojnie zaprosiłam go do środka. Wyminął mnie i udał się prosto do salonu, gdzie usiadł na kanapie. Nie spojrzał na mnie i to było dość dziwne zachowanie z jego strony, bo zawsze wpatrywał się w moje oczy niczym w obrazek.

- To co się stało wczoraj dało mi do myślenia. – zaczął niepewnie.

- Przepraszam, Fernando. Nie wiem jak to się stało, ale Sergio skoczył na mnie i mnie pocałował… przysięgam, nie chciałam tego. – przerwałam mu. Usiadłam naprzeciw niego i spuściłam wzrok. – Nie chcę, żeby to się tak skończyło.

- Już od dawna się nam nie układało, nie możesz temu zaprzeczyć. Może zbyt bardzo Cię kochałem… kocham, ale taki już jestem, że nie umiem się nie angażować. – próbowałam mu znów przerwać, ale mi to uniemożliwił. – Cat, chyba powinniśmy się rozstać. Wiem, że do mnie coś czujesz, nie wiem czy bardziej przywiązanie niż miłość, ale tak będzie najlepiej.

- Dla kogo? – podniosłam wreszcie wzrok.

- Wiem, że nie tak miało być. Wiązałem z Tobą moją przyszłość i jest mi naprawdę ciężko. Moje serce jest złamane i najlepiej będzie jak nie będziemy się przez jakiś czas widywać.

Domyślałam się, że ta rozmowa nie będzie należała do najprzyjemniejszych, ale nie spodziewałam się, że może być aż tak okrutna. Nie chciałam go stracić. Gdybym wiedziała, że tak zareaguje na pijacką paplaninę Sergio, to sama bym się na niego rzuciła z pięściami tuż po wkroczeniu w progi Gerarda. Nie dopuściłabym do tej całej szopki, która zakończyła się naszym rozstaniem.

- Cat, kocham Cię i nigdy nie przestanę. – podszedł do mnie bliżej. – Przez cały czas byliśmy przede wszystkim przyjaciółmi, a dopiero na drugim miejscu parą.

- To niesprawiedliwe. – blondyn ucałował mnie w skroń i wyszedł nie odwracając się za siebie. Kiedy usłyszałam jak drzwi się zamykają opadłam bezwiednie na kanapę, na której przed chwilą siedział Fernando i zaczęłam płakać. Tak normalnie. Bez użalania się nad sobą. Po prostu płakać. Wiedziałam, że chłopak miał wiele racji w tym co powiedział, ale nie dał nam nawet szansy by powalczyć o ten związek. Przy pierwszym lepszym zawirowaniu wolał odpuścić. Oczywiście dałam mu wiele powodów do tego, żeby ze mną zerwał. Byłam zbyt oziębła i oschła, chociaż starałam się za wszelką cenę być najlepszą dziewczyną pod słońcem. Od zresztą nie był takim ideałem, jak mi się wydawało. Całymi dniami ślęczał na treningach, wychodził wieczorami z kumplami i wysyłał jedynie sms, że „dziś się nie spotkamy”. Nie miałam mu tego za złe, bo musiał jakoś odreagować stres związany z meczami, ale czyim kosztem? Chciał za bardzo, abym się mocniej angażowała w ten związek, ale czy on był faktycznie fair wobec mnie? Wiem, że szukałam wielu wymówek dla mojego zachowania. Byłam zrozpaczona, jak dziewczyna po zerwaniu z chłopakiem mogła być. Po powrocie do mieszkania Gerarda miałam kogoś komu mogłam się wypłakać w rękaw i dopiero wtedy zaczęłam się nad sobą użalać. A raczej zaczęłam się o wszystko obwiniać, a później pretensje przeniosłam na wyższy poziom: obwiniałam cały świat za nasze niepowodzenie. Nie wspominając o Sergio, który z minuty na minuty stawał się moim wrogiem numer 1.

_____________________________

Witajcie! Wiem, że rozdział dodaję ze sporym opóźnieniem, ale uwierzcie mi, że przez ostatni czas nawet nie wchodziłam na komputer – a co dopiero mówić o pisaniu jakichkolwiek rozdziałów. Dziś zaczęłam studia i muszę powiedzieć, że jestem zaintrygowana – przede wszystkim ludźmi, których mam na roku! Myślę, że będzie wesoło, bo kilka osób ma zadatki na komika ;-) Jutro zajęcia, muszę się wyspać, bo przede mną dwa wykłady z matematyki ;-) Pozdrawiam serdecznie :* PS: zaległości u Was będę nadrabiać systematycznie od jutra!